R. E. Revelations

Saat gece 02’ye geliyor. Uyumak için erken, film izlemek için geç bir saat. Bir gece öncesinde alkolün bokunu çıkarttığım için içesim de yok. Işıkları kapatasım var ama monitör karşısında boş boş bakmak istemiyorum. Tam bu sırada resmin bütününe baktığımda gözümde orta okul zamanlarımdan sahneler canlandı: sessizlikte uzaktan gelen uğultular, kafana kafana saldıran kargalar, cam kenarından geçerken seni içeriye çekmeye çalışan eller, mermin bittiğinde umutsuzca kaçmak… Şartlar (saat, alternatif plan azlığı), ortam (yalnız ve sessiz bir gece) ve geçmişe duyulan özlem seni kendiliğinden aynı adrese sürükler: Resident Evil.

Retribution

Ortaokul yıllarımdan kalan en sevdiğim şeylerin başında gelir Resident Evil serisi. Bu serinin bendeki değerin beni yakından tanıyanlar çok iyi bilir. O yıllarda play stationda hava karardıktan sonra ışıkları kapatıp Resident Evil serisini oynamak farklı bir keyifti. Yaş küçük, eski moda aterilerden ps’e yeni geçmişsin ve grafikler yüzünden ağzın açık kalıyor, yürürken etraftan duyduğun ama göremediğin zombi inlemeleri feci şekilde tırsmana neden oluyor ancak o gerilimli merak duygusuyla oynamaya devam ediyorsun. Çok sefer oyunu oynarken içeriden sesler duyduğumu sanıp koridora göz atmışlığım vardı, işte öyle kaptırdığım bir oyundu. Daha ileri gidicem benim jenerasyonum için o dönem erkek olmak için sünnet kadar önemli bir parçasıydı gece yarısı korkmadan Resident Evil oynamak. Aradan yıllar geçti ve bu taptığım oyunun beyaz perdeye yansıyacağı haberi geldi. İnanılmaz mutlu olmuştum. Hem nasıl olmayayım ki eskileri hatırlayıp nostaljii yapacaktım ama gel gör ki bu heves büyük bir hayal kırıklığına hatta serinin izlediğim son filmiyle büyük bir öfke ve nefrete dönüştü. Sırf bu yüzden dolayı başlığa o aşığı olduğum serinin ismini değilde başarısız filmin ismini yazmayı uygun gördüm. Yazının bundan sonrası film ile ilgili spoiler içerecektir o yüzden izlemek isteyenler var ise (tavsiye etmem, hatta Resident Evil’ı seviyorsanız asla izlemeyin) okumasın.